In Spanje had kater Sam (7) het behoorlijk zwaar. Ze trokken daar de nagels van zijn voorpootjes en hij heeft maanden alleen opgesloten gezeten in een kleine ruimte. Nancy (51) en haar vriend Eddy (60) vielen als een blok voor hem toen ze hem zagen op Verhuisdieren. En wat blijkt? Ondanks zijn verschrikkelijke verleden is Sam een fantastische en lieve kater. Het vertrouwen in de mens heeft hij dus nooit verloren. Dit is zijn verhaal.
Geen kattenmens
We vragen Nancy of ze altijd al katten heeft gehad: ´Nee, absoluut niet. Ik heb eigenlijk altijd honden gehad, Welsh Corgi Cardigans. Onze laatste hond Sam kreeg een zware hernia. Dat was voor hem geen leven meer, hij kon echt niet meer fijn hond zijn. Hem verliezen gebeurde in een zware tijd: ik kreeg namelijk ook een zware burnout. Het voelde echt of ik alles kwijt was en meer dan ooit miste ik een maatje. Toch heb ik lang nagedacht over een nieuwe hond, maar besloot dat ik daarvoor eigenlijk echt beter in mijn vel moest zitten. De begeleiding van een hond in de eerste paar maanden is intensief en ik wilde wel het beste voor zo'n dier.´
´Toen dacht ik aan een kat en ben gelijk bij het het asiel gaan kijken. Ik heb alleen geen grote buitenruimte, dus de kat moest op een afgesloten balkon kunnen. Die kon ik niet vinden in het asiel - of het werd een kitten - maar dat wilde ik niet. Ik besloot een profiel op Verhuisdieren aan te maken en daar kwam rode kater Sobi, zoals hij toen nog heette, opeens twee keer voorbij. Dat leek me een teken!´
Een nieuw huis voor Sam
Nancy vertelt verder over de adoptie van Sam: ´De nageltjes van Sam waren getrokken in Spanje. Waarom? Dat weet niemand. De dierenarts gaf aan dat hij zich hierdoor niet kon verdedigen en hij stond op het punt om ingeslapen te worden. Totdat stichting Huellas Invisibles Martos Esp. hem redde en naar een gastgezin in Nederland haalde. Ik dacht: weetje wat, ik ga gewoon eens kijken. Ik las me goed in over een kat, zodat ik wist waar ik op moest letten, en ging op pad naar Delft.´
´Sam kwam gelijk op ons af. Het gastgezin vertelde dat hij wel eens kon bijten omdat hij zijn nagels niet kon gebruiken, maar dat viel eigenlijk reuze mee. Toen we een tweede keer gingen kijken, kwam hij weer direct op ons af en hebben we hem mee naar huis genomen. We hebben het balkon helemaal afgezet met gaas, al kan hij door zijn nageltjes ook niet heel hoog springen. Het advies was om met andere dieren ook uit te kijken, maar af en toe pas ik op de hond van de buren en dat vind Sam helemaal prima.´
Net een hond
´Toen hij thuiskwam ging hij gelijk op de stoel zitten´, vertelt Nancy. ´Hij is totaal niet bang. Bijzonder toch? Dat hij nog zoveel vertrouwen heeft in de mens. Hij heette eigenlijk Sobi en mijn vriend wilde hem Ober noemen. Maar ik bleef uit automatisme Sam roepen, zoals mijn vorige huisdier. Daar bleek hij ook naar te luisteren, dus hebben we het gewoon bij Sam gelaten.
´Het is eigenlijk net een hond. Hij achtervolgt je overal in huis. Hij bedelt ook echt met zijn pootje als er eten is. Zo van: hé, komt er nog wat? Bezoek weet dat er een snoeppot in de keuken staat en iedereen mag hem een snoepje geven. Ondertussen vindt hij alles en iedereen leuk. Mee naar buiten is geen optie, dat is soms wel jammer. Maar het luisteren, knuffelen en contact is eigenlijk precies zoals ik het ken van mijn vorige viervoeters.´
Nancy vindt het superfijn om Sam, de stichting die hem redde (Huelles Invisibles) en alle dieren uit het buitenland met dit verhaal weer even in de spotlight te zetten. ´Dat hebben ze verdiend!´
Ook een veilig en vertrouwd mandje voor een buitenlands dier?
Maak een Verhuisdieren-profiel aan en wie weet zit er net zo'n mooie match voor je tussen als Sam en Nancy.